غزلیات شمس تبریزی

75

ای خواجه نمی بینی این روز قیامت را 

  این یوسف خوبی را این خوش قد و قامت را

ای شیخ نمی بینی این گوهر شیخی را                             

این شعشعه نو را این جاه و جلالت را

ای میر نمی بینی این مملکت جان را                                  

این روضه دولت را این تخت و سعادت را

این خوشدل و خوش دامن دیوانه تویی یا من                       

 درکش قدحی با من بگذار ملامت را

ای ماه که در گردش هرگز نشوی لاغر                                

انوار جلال تو بدریده ضلالت را

چون آب روان دیدی بگذار تیمم را                                        

چون عید وصال آمد بگذار ریاضت را

گر ناز کنی خامی ور ناز کشی رامی                                   

در بارکشی یابی آن حسن و ملاحت را

خاموش که خاموشی بهتر ز عسل نوشی                          

درسوز عبارت را بگذار اشارت را

شمس الحق تبریزی ای مشرق تو جان ها                         

از تابش تو یابد این شمس حرارت را

76

آخر بشنید آن مه آه سحر ما را                                           

تا حشر دگر آمد امشب حشر ما را

چون چرخ زند آن مه در سینه من گویم                                 

ای دور قمر بنگر دور قمر ما را

کو رستم دستان تا دستان بنماییمش                                  

کو یوسف تا بیند خوبی و فر ما را

تو لقمه شیرین شو در خدمت قند او                                   

لقمه نتوان کردن کان شکر ما را

ما را کرمش خواهد تا در بر خود گیرد                                   

زین روی دوا سازد هر لحظه گر ما را

چون بی نمکی نتوان خوردن جگر بریان                                

می زن به نمک هر دم بریان جگر ما را

بی پای طواف آریم بی سر به سجود آییم                           

چون بی سر و پا کرد او این پا و سر ما را

بی پای طواف آریم گرد در آن شاهی                                  

کو مست الست آمد بشکست در ما را

چون زر شد رنگ ما از سینه سیمینش                                

صد گنج فدا بادا این سیم و زر ما را

در رنگ کجا آید در نقش کجا گنجد                                        

نوری که ملک سازد جسم بشر ما را

تشبیه ندارد او وز لطف روا دارد                                           

زیرا که همی داند ضعف نظر ما را

فرمود که نور من ماننده مصباح است                                  

مشکات و زجاجه گفت سینه و بصر ما را

خامش کن تا هر کس در گوش نیارد این                               

خود کیست که دریابد او خیر و شر ما را

77

آب حیوان باید مر روح فزایی را                                            

ماهی همه جان باید دریای خدایی را

ویرانه آب و گل چون مسکن بوم آمد                                    

این عرصه کجا شاید پرواز همایی را

صد چشم شود حیران در تابش این دولت                            

تو گوش مکش این سو هر کور عصایی را

گر نقد درستی تو چون مست و قراضه ستی                      

آخر تو چه پنداری این گنج عطایی را

دلتنگ همی دانند کان جای که انصافست                           

صد دل به فدا باید آن جان بقایی را

دل نیست کم از آهن آهن نه که می داند                            

آن سنگ که پیدا شد پولادربایی را

عقل از پی عشق آمد در عالم خاک ار نی                           

عقلی بنمی باید بی عهد و وفایی را

خورشید حقایق ها شمس الحق تبریز است                       

دل روی زمین بوسد آن جان سمایی را

78

ساقی ز شراب حق پر دار شرابی را                                   

درده می ربانی دل های کبابی را

کم گوی حدیث نان در مجلس مخموران                                

جز آب نمی سازد مر مردم آبی را

از آب و خطاب تو تن گشت خراب تو                                     

آراسته دار ای جان زین گنج خرابی را

گلزار کند عشقت آن شوره خاکی را                                    

دربار کند موجت این جسم سحابی را

بفزای شراب ما بربند تو خواب ما                                        

از شب چه خبر باشد مر مردم خوابی را

همکاسه ملک باشد مهمان خدایی را                                 

باده ز فلک آید مردان ثوابی را

نوشد لب صدیقش ز اکواب و اباریقش                                 

در خم تقی یابی آن باده نابی را

هشیار کجا داند بی هوشی مستان را                                

بوجهل کجا داند احوال صحابی را

استاد خدا آمد بی واسطه صوفی را                                   

استاد کتاب آمد صابی و کتابی را

چون محرم حق گشتی وز واسطه بگذشتی                       

بربای نقاب از رخ خوبان نقابی را

منکر که ز نومیدی گوید که نیابی این                                   

بنده ره او سازد آن گفت نیابی را

نی باز سپیدست او نی بلبل خوش نغمه                            

ویرانه دنیا به آن جغد غرابی را

خاموش و مگو دیگر مفزای تو شور و شر                             

کز غیب خطاب آید جان های خطابی را

79

ای خواجه نمی بینی این روز قیامت را                                

ای خواجه نمی بینی این خوش قد و قامت را

دیوار و در خانه شوریده و دیوانه                                           

من بر سر دیوارم از بهر علامت را

ماهیست که در گردش لاغر نشود هرگز                             

خورشید جمال او بدریده ظلامت را

ای خواجه خوش دامن دیوانه تویی یا من                             

درکش قدحی با من بگذار ملامت را

پیش تو از بسی شیدا می جست کرامت ها                       

چون دید رخ ساقی بفروخت کرامت را