غزلیات شمس تبریزی

84

چون گل همه تن خندم نه از راه دهان تنها                           

زیرا که منم بی من با شاه جهان تنها

ای مشعله آورده دل را به سحر برده                                   

جان را برسان در دل دل را مستان تنها

از خشم و حسد جان را بیگانه مکن با دل                             

آن را مگذار این جا وین را بمخوان تنها

شاهانه پیامی کن یک دعوت عامی کن                               

تا کی بود ای سلطان این با تو و آن تنها

چون دوش اگر امشب نایی و ببندی لب                               

صد شور کنیم ای جان نکنیم فغان تنها

85

از بهر خدا بنگر در روی چو زر جانا                                        

هر جا که روی ما را با خویش ببر جانا

چون در دل ما آیی تو دامن خود برکش 

 تا جامه نیالایی از خون جگر جانا

ای ماه برآ آخر بر کوری مه رویان                                         

ابری سیه اندرکش در روی قمر جانا

زان روز که زادی تو ای لب شکر از مادر                                

آوه که چه کاسد شد بازار شکر جانا

گفتی که سلام علیک بگرفت همه عالم                             

دل سجده درافتاده جان بسته کمر جانا

چون شمع بدم سوزان هر شب به سحر کشته                   

امروز بنشناسم شب را ز سحر جانا

شمس الحق تبریزی شاهنشه خون ریزی                          

ای بحر کمربسته پیش تو گهر جانا

86

ای گشته ز تو خندان بستان و گل رعنا                                

پیوسته چنین بادا چون شیر و شکر با ما

ای چرخ تو را بنده وی خلق ز تو زنده                                   

احسنت زهی خوابی شاباش زهی زیبا

دریای جمال تو چون موج زند ناگه                                         

پرگنج شود پستی فردوس شود بالا

هر سوی که روی آری در پیش تو گل روید                          

 هر جا که روی آیی فرشت همه زر بادا

وان دم که ز بدخویی دشنام و جفا گویی                             

می گو که جفای تو حلواست همه حلوا

گر چه دل سنگستش بنگر که چه رنگستش                        

کز مشعله ننگستش وز رنگ گل حمرا

یا رب دل بازش ده صد عمر درازش ده                                  

فخرش ده و نازش ده تا فخر بود ما را

87

جانا سر تو یارا مگذار چنین ما را                                          

ای سرو روان بنما آن قامت بالا را

خرم کن و روشن کن این مفرش خاکی را                            

خورشید دگر بنما این گنبد خضرا را

رهبر کن جان ها را پرزر کن کان ها را                                   

در جوش و خروش آور از زلزله دریا را

خورشید پناه آرد در سایه اقبالت 

 آری چه توان کردن آن سایه عنقا را

مغزی که بد اندیشد آن نقص بسست ای جان                    

سودای بپوسیده پوسیده سودا را

هم رحمت رحمانی هم مرهم و درمانی                             

درده تو طبیبانه آن دافع صفرا را

تو بلبل گلزاری تو ساقی ابراری                                          

تو سرده اسراری هم بی سر و بی پا را

یا رب که چه داری تو کز لطف بهاری تو                                 

در کار درآری تو سنگ و که خارا را

افروخته نوری انگیخته شوری                                             

ننشاند صد طوفان آن فتنه و غوغا را

88

شاد آمدی ای مه رو ای شادی جان شاد آ                          

تا بود چنین بودی تا باد چنان بادا

ای صورت هر شادی اندر دل ما یادی                                  

ای صورت عشق کل اندر دل ما یاد آ

بیرون پر از این طفلی ما را برهان ای جان                            

از منت هر دادو وز غصه هر دادا

ما چنگ زدیم از غم در یار و رخان ما                                     

ای دف تو بنال از دل وی نای به فریاد آ

ای دل تو که زیبایی شیرین شو از آن خسرو                        

ور خسرو شیرینی در عشق چو فرهاد آ

89

یک پند ز من بشنو خواهی نشوی رسوا                             

من خمره افیونم زنهار سرم مگشا

آتش به من اندرزن آتش چه زند با من                                   

کاندر فلک افکندم صد آتش و صد غوغا

گر چرخ همه سر شد ور خاک همه پا شد                           

نی سر بهلم آن را نی پا بهلم این را

یا صافیه الخمر فی آنیه المولی                                          

اسکر نفرا لدا و السکر بنا اولی

90

ای شاد که ما هستیم اندر غم تو جانا                                

هم محرم عشق تو هم محرم تو جانا

هم ناظر روی تو هم مست سبوی تو                                 

هم شسته به نظاره بر طارم تو جانا

تو جان سلیمانی آرامگه جانی                                            

ای دیو و پری شیدا از خاتم تو جانا

ای بیخودی جان ها در طلعت خوب تو                                  

ای روشنی دل ها اندر دم تو جانا

در عشق تو خمارم در سر ز تو می دارم                              

از حسن جمالات پرخرم تو جانا

تو کعبه عشاقی شمس الحق تبریزی                                

زمزم شکر آمیزد از زمزم تو جانا

91

در آب فکن ساقی بط زاده آبی را                                        

بشتاب و شتاب اولی مستان شبابی را

ای جان بهار و دی وی حاتم نقل و می                                

پر کن ز شکر چون نی بوبکر ربابی را

ای ساقی شور و شر هین عیش بگیر از سر                      

پر کن ز می احمر سغراق و شرابی را

بنما ز می فرخ این سو اخ و آن سو اخ                                 

بربای نقاب از رخ معشوق نقابی را

احسنت زهی یار او شاخ گل بی خار او                               

شاباش زهی دارو دل های کبابی را

صد حلقه نگر شیدا زان باده ناپیدا                                       

کاسد کند این صهبا صد خمر لعابی را

مستان چمن پنهان اشکوفه ز شاخ افشان                          

صد کوه چو که غلطان سیلاب حبابی را

گر آن قدح روشن جانست نهان از تن                                   

پنهان نتوان کردن مستی و خرابی را

ماییم چو کشت ای جان سرسبز در این میدان                     

تشنه شده و جویان باران سحابی را

چون رعد نه ای خامش چون پرده تست این هش                 

وز صبر و فنا می کش طوطی خطابی را

غزلیات شمس تبریزی

92

زهی باغ زهی باغ که بشکفت ز بالا                                   

زهی قدر و زهی بدر تبارک و تعالی

زهی فر زهی نور زهی شر زهی شور                               

زهی گوهر منثور زهی پشت و تولا

زهی ملک زهی مال زهی قال زهی حال                           

زهی پر و زهی بال بر افلاک تجلی

چو جان سلسله ها را بدرد به حرونی                                  

چه ذاالنون چه مجنون چه لیلی و چه لیلا

علم های الهی ز پس کوه برآمد                                         

چه سلطان و چه خاقان چه والی و چه والا

چه پیش آمد جان را که پس انداخت جهان را                         

بزن گردن آن را که بگوید که تسلا

چو بی واسطه جبار بپرورد جهان را                                      

چه ناقوس چه ناموس چه اهلا و چه سهلا

گر اجزای زمینی وگر روح امینی                                         

چو آن حال ببینی بگو جل جلالا

گر افلاک نباشد به خدا باک نباشد                                      

دل غمناک نباشد مکن بانگ و علالا

فروپوش فروپوش نه بخروش نه بفروش                               

تویی باده مدهوش یکی لحظه بپالا

تو کرباسی و قصار تو انگوری و عصار                                   

بپالا و بیفشار ولی دست میالا

خمش باش خمش باش در این مجمع اوباش                        

مگو فاش مگو فاش ز مولی و ز مولا

93

میندیش میندیش که اندیشه گری ها                                 

چو نفطند بسوزند ز هر بیخ تری ها

خرف باش خرف باش ز مستی و ز حیرت                             

که تا جمله نیستان نماید شکری ها

جنونست شجاعت میندیش و درانداز                                  

چو شیران و چو مردان گذر کن ز غری ها

که اندیشه چو دامست بر ایثار حرامست                             

چرا باید حیلت پی لقمه بری ها

ره لقمه چو بستی ز هر حیله برستی                                 

وگر حرص بنالد بگیریم کری ها

94

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا                       

چه نغزست و چه خوبست چه زیباست خدایا

از آن آب حیاتست که ما چرخ زنانیم                                    

 نه از کف و نه از نای نه دف هاست خدایا

یقین گشت که آن شاه در این عرس نهانست                      

که اسباب شکرریز مهیاست خدایا

به هر مغز و دماغی که درافتاد خیالش                                

چه مغزست و چه نغزست چه بیناست خدایا

تن ار کرد فغانی ز غم سود و زیانی                                     

ز تست آنک دمیدن نه ز سرناست خدایا

نی تن را همه سوراخ چنان کرد کف تو                                 

که شب و روز در این ناله و غوغاست خدایا

نی بیچاره چه داند که ره پرده چه باشد                                

دم ناییست که بیننده و داناست خدایا

که در باغ و گلستان ز کر و فر مستان                                  

چه نورست و چه شورست چه سوداست خدایا

ز تیه خوش موسی و ز مایده عیسی                                  

چه لوتست و چه قوتست و چه حلواست خدایا

از این لوت و زین قوت چه مستیم و چه مبهوت                     

که از دخل زمین نیست ز بالاست خدایا

ز عکس رخ آن یار در این گلشن و گلزار                                

به هر سو مه و خورشید و ثریاست خدایا

چو سیلیم و چو جوییم همه سوی تو پوییم 

  که منزلگه هر سیل به دریاست خدایا

بسی خوردم سوگند که خاموش کنم لیک                           

مگر هر در دریای تو گویاست خدایا

خمش ای دل که تو مستی مبادا به جهانی                         

نگهش دار ز آفت که برجاست خدایا

ز شمس الحق تبریز دل و جان و دو دیده                              

سراسیمه و آشفته سوداست خدایا

95

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا                       

چه نغزست و چه خوبست و چه زیباست خدایا

چه گرمیم چه گرمیم از این عشق چو خورشید                    

چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست خدایا

زهی ماه زهی ماه زهی باده همراه                                   

که جان را و جهان را بیاراست خدایا

زهی شور زهی شور که انگیخته عالم                                

زهی کار زهی بار که آن جاست خدایا

فروریخت فروریخت شهنشاه سواران                                  

زهی گرد زهی گرد که برخاست خدایا

فتادیم فتادیم بدان سان که نخیزیم                                     

ندانیم ندانیم چه غوغاست خدایا

ز هر کوی ز هر کوی یکی دود دگرگون                                 

دگربار دگربار چه سوداست خدایا

نه دامیست نه زنجیر همه بسته چراییم                              

چه بندست چه زنجیر که برپاست خدایا

چه نقشیست چه نقشیست در این تابه دل ها                    

غریبست غریبست ز بالاست خدایا

خموشید خموشید که تا فاش نگردید                                  

که اغیار گرفتست چپ و راست خدایا

96

لب را تو به هر بوسه و هر لوت میالا                                    

تا از لب دلدار شود مست و شکرخا

تا از لب تو بوی لب غیر نیاید                                                

تا عشق مجرد شود و صافی و یکتا

آن لب که بود کون خری بوسه گه او                                     

کی یابد آن لب شکربوس مسیحا

می دانک حدث باشد جز نور قدیمی 

   بر مزبله پرحدث آن گاه تماشا

آنگه که فنا شد حدث اندر دل پالیز                                       

رست از حدثی و شود او چاشنی افزا

تا تو حدثی لذت تقدیس چه دانی                                        

رو از حدثی سوی تبارک و تعالی

زان دست مسیح آمد داروی جهانی                                    

کو دست نگه داشت ز هر کاسه سکبا

از نعمت فرعون چه موسی کف و لب شست                      

دریای کرم داد مر او را ید بیضا

خواهی که ز معده و لب هر خام گریزی                               

پرگوهر و روتلخ همی باش چو دریا

هین چشم فروبند که آن چشم غیورست                           

هین معده تهی دار که لوتیست مهیا

سگ سیر شود هیچ شکاری بنگیرد                                   

کز آتش جوعست تک و گام تقاضا

کو دست و لب پاک که گیرد قدح پاک                                   

کو صوفی چالاک که آید سوی حلوا

بنمای از این حرف تصاویر حقایق                                         

یا من قسم القهوه و الکاس علینا

97

رفتم به سوی مصر و خریدم شکری را                                

خود فاش بگو یوسف زرین کمری را

در شهر کی دیدست چنین شهره بتی را                             

در بر کی کشیدست سهیل و قمری را

بنشاند به ملکت ملکی بنده بد را                                        

بخرید به گوهر کرمش بی گهری را

خضر خضرانست و از هیچ عجب نیست                              

کز چشمه جان تازه کند او جگری را

از بهر زبردستی و دولت دهی آمد                                      

نی زیر و زبر کردن زیر و زبری را

شاید که نخسپیم به شب چونک نهانی                               

مه بوسه دهد هر شب انجم شمری را

آثار رساند دل و جان را به موثر                                             

حمال دل و جان کند آن شه اثری را

اکسیر خداییست بدان آمد کاین جا                                     

هر لحظه زر سرخ کند او حجری را

جان های چو عیسی به سوی چرخ برانند                           

غم نیست اگر ره نبود لاشه خری را

هر چیز گمان بردم در عالم و این نی                                   

کاین جاه و جلالست خدایی نظری را

سوز دل شاهانه خورشید بباید                                           

تا سرمه کشد چشم عروس سحری را

ما عقل نداریم یکی ذره وگر نی                                          

کی آهوی عاقل طلبد شیر نری را

بی عقل چو سایه پیت ای دوست دوانیم                            

کان روی چو خورشید تو نبود دگری را

خورشید همه روز بدان تیغ گزارد                                         

تا زخم زند هر طرفی بی سپری را

بر سینه نهد عقل چنان دل شکنی را                                  

در خانه کشد روح چنان رهگذی را

در هدیه دهد چشم چنان لعل لبی را                                  

رخ زر زند از بهر چنین سیمبری را

رو صاحب آن چشم شو ای خواجه چو ابرو                           

کو راست کند چشم کژ کژنگری را

ای پاک دلان با جز او عشق مبازید                                      

نتوان دل و جان دادن هر مختصری را

خاموش که او خود بکشد عاشق خود را                              

تا چند کشی دامن هر بی هنری را

98

ای از نظرت مست شده اسم و مسما                               

ای یوسف جان گشته ز لب های شکرخا

ما را چه از آن قصه که گاو آمد و خر رفت                              

هین وقت لطیفست از آن عربده بازآ

ای شاه تو شاهی کن و آراسته کن بزم                              

ای جان ولی نعمت هر وامق و عذرا

هم دایه جان هایی و هم جوی می و شیر                          

هم جنت فردوسی و هم سدره خضرا

جز این بنگوییم وگر نیز بگوییم                                             

گویید خسیسان که محالست و علالا

خواهی که بگویم بده آن جام صبوحی                                

 تا چرخ به رقص آید و صد زهره زهرا

هر جا ترشی باشد اندر غم دنیی                                       

می غرد و می برد از آن جای دل ما

برخیز بخیلانه در خانه فروبند                                               

کان جا که تویی خانه شود گلشن و صحرا

این مه ز کجا آمد وین روی چه رویست                                 

این نور خداییست تبارک و تعالی

هم قادر و هم قاهر و هم اول و آخر                                   

اول غم و سودا و به آخر ید بیضا

هر دل که نلرزیدت و هر چشم که نگریست                         

یا رب خبرش ده تو از این عیش و تماشا

تا شید برآرد وی و آید به سر کوی                                       

فریاد برآرد که تمنیت تمنا

نگذاردش آن عشق که سر نیز بخارد                                   

شاباش زهی سلسله و جذب و تقاضا

در شهر چو من گول مگر عشق ندیدست                            

هر لحظه مرا گیرد این عشق ز بالا

هر داد و گرفتی که ز بالاست لطیفست                              

گر حاذق جدست وگر عشوه تیبا

99

دلارام نهان گشته ز غوغا                                                   

همه رفتند و خلوت شد برون آ

برآور بنده را از غرقه خون                                                    

فرح ده روی زردم را ز صفرا

کنار خویش دریا کردم از اشک                                             

تماشا چون نیایی سوی دریا

چو تو در آینه دیدی رخ خود                                                  

از آن خوشتر کجا باشد تماشا

غلط کردم در آیینه نگنجی                                                  

ز نورت می شود لا کل اشیاء

رهید آن آینه از رنج صیقل                                                   

ز رویت می شود پاک و مصفا

تو پنهانی چو عقل و جمله از تست                                     

خرابی ها عمارت ها به هر جا

هر آنک پهلوی تو خانه گیرد                                                

به پیشش پست شد بام ثریا

چه باشد حال تن کز جان جدا شد                                        

چه عذر آورد کسی کز تست عذرا

چه یاری یابد از یاران همدل                                                 

کسی کز جان شیرین گشت تنها

به از صبحی تو خلقان را به هر روز                                       

به از خوابی ضعیفان را به شب ها

تو را در جان بدیدم بازرستم                                                 

چو گمراهان نگویم زیر و بالا

چو در عالم زدی تو آتش عشق                                           

جهان گشتست همچون دیگ حلوا

همه حسن از تو باید ماه و خورشید                                    

همه مغز از تو باید جدی و جوزا

بدان شد شب شفا و راحت خلق                                        

که سودای توش بخشید سودا

چو پروانه ست خلق و روز چون شمع                                  

که از زیب خودش کردی تو زیبا

هر آن پروانه که شمع تو را دید                                            

شبش خوشتر ز روز آمد به سیما

همی پرد به گرد شمع حسنت                                           

به روز و شب ندارد هیچ پروا

نمی یارم بیان کردن از این بیش                                          

بگفتم این قدر باقی تو فرما

بگو باقی تو شمس الدین تبریز                                           

که به گوید حدیث قاف عنقا

غزلیات شمس تبریزی

68

چو شست عشق در جانم شناسا گشت شستش را          

به شست عشق دست آورد جان بت پرستش را

به گوش دل بگفت اقبال رست آن جان به عشق ما               

بکرد این دل هزاران جان نثار آن گفت رستش را

ز غیرت چونک جان افتاد گفت اقبال هم نجهد                      

نشستست این دل و جانم همی پاید نجستش را

چو اندر نیستی هستست و در هستی نباشد هست         

بیامد آتشی در جان بسوزانید هستش را

برات عمر جان اقبال چون برخواند پنجه شصت                     

تراشید و ابد بنوشت بر طومار شصتش را

خدیو روح شمس الدین که از بسیاری رفعت                        

نداند جبرئیل وحی خود جای نشستش را

چو جامش دید این عقلم چو قرابه شد اشکسته                 

درستی های بی پایان ببخشید آن شکستش را

چو عشقش دید جانم را به بالای یست از این هستی         

بلندی داد از اقبال او بالا و پستش را

اگر چه شیرگیری تو دلا می ترس از آن آهو                         

که شیرانند بیچاره مر آن آهوی مستش را

چو از تیغ حیات انگیز زد مر مرگ را گردن                              

فروآمد ز اسپ اقبال و می بوسید دستش را

در آن روزی که در عالم الست آمد ندا از حق

 بده تبریز از اول بلی گویان الستش را

69

چه باشد گر نگارینم بگیرد دست من فردا                            

ز روزن سر درآویزد چو قرص ماه خوش سیما

درآید جان فزای من گشاید دست و پای من                         

که دستم بست و پایم هم کف هجران پابرجا

بدو گویم به جان تو که بی تو ای حیات جان                          

نه شادم می کند عشرت نه مستم می کند صهبا

وگر از ناز او گوید برو از من چه می خواهی                          

ز سودای تو می ترسم که پیوندد به من سودا

برم تیغ و کفن پیشش چو قربانی نهم گردن                         

که از من دردسر داری مرا گردن بزن عمدا

تو می دانی که من بی تو نخواهم زندگانی را                      

مرا مردن به از هجران به یزدان کاخرج الموتی

مرا باور نمی آمد که از بنده تو برگردی                                 

همی گفتم اراجیفست و بهتان گفته اعدا

تویی جان من و بی جان ندانم زیست من باری 

 تویی چشم من و بی تو ندارم دیده بینا

رها کن این سخن ها را بزن مطرب یکی پرده                       

رباب و دف به پیش آور اگر نبود تو را سرنا

70

برات آمد برات آمد بنه شمع براتی را                                   

خضر آمد خضر آمد بیار آب حیاتی را

عمر آمد عمر آمد ببین سرزیر شیطان را                             

سحر آمد سحر آمد بهل خواب سباتی را

بهار آمد بهار آمد رهیده بین اسیران را                                 

به بستان آ به بستان آ ببین خلق نجاتی را

چو خورشید حمل آمد شعاعش در عمل آمد                       

ببین لعل بدخشان را و یاقوت زکاتی را

همان سلطان همان سلطان که خاکی را نبات آرد                

ببخشد جان ببخشد جان نگاران نباتی را

درختان بین درختان بین همه صایم همه قایم                       

قبول آمد قبول آمد مناجات صلاتی را

ز نورافشان ز نورافشان نتانی دید ذاتش را                           

ببین باری ببین باری تجلی صفاتی را

گلستان را گلستان را خماری بد ز جور دی                           

فرستاد او فرستاد او شرابات نباتی را

بشارت ده بشارت ده به محبوسان جسمانی                       

که حشر آمد که حشر آمد شهیدان رفاتی را

شقایق را شقایق را تو شاکر بین و گفتی نی                      

تو هم نو شو تو هم نو شو بهل نطق بیاتی را

شکوفه و میوه بستان برات هر درخت آمد                           

که بیخم نیست پوسیده ببین وصل سماتی را

زبان صدق و برق رو برات مومنان آمد                                  

که جانم واصل وصلست و هشته بی ثباتی را

71

اگر نه عشق شمس الدین بدی در روز و شب ما را              

فراغت ها کجا بودی ز دام و از سبب ما را

بت شهوت برآوردی دمار از ما ز تاب خود                              

اگر از تابش عشقش نبودی تاب و تب ما را

نوازش های عشق او لطافت های مهر او                           

رهانید و فراغت داد از رنج و نصب ما را

زهی این کیمیای حق که هست از مهر جان او                    

که عین ذوق و راحت شد همه رنج و تعب ما را

عنایت های ربانی ز بهر خدمت آن شه                                

برویانید و هستی داد از عین ادب ما را

بهار حسن آن مهتر به ما بنمود ناگاهان                                

شقایق ها و ریحان ها و گل های عجب ما را

زهی دولت زهی رفعت زهی بخت و زهی اختر                   

که مطلوب همه جان ها کند از جان طلب ما را

گزید او لب گه مستی که رو پیدا مکن مستی                     

چو جام جان لبالب شد از آن می های لب ما را

عجب بختی که رو بنمود ناگاهان هزاران شکر                      

ز معشوق لطیف اوصاف خوب بوالعجب ما را

در آن مجلس که گردان کرد از لطف او صراحی ها                 

گران قدر و سبک دل شد دل و جان از طرب ما را

به سوی خطه تبریز چه چشمه آب حیوانست                      

کشاند دل بدان جانب به عشق چون کنب ما را

72

به خانه خانه می آرد چو بیذق شاه جان ما را                        

عجب بردست یا ماتست زیر امتحان ما را

همه اجزای ما را او کشانیدست از هر سو                          

تراشیدست عالم را و معجون کرده زان ما را

ز حرص و شهوتی ما را مهاری کرده دربینی                         

چو اشتر می کشاند او به گرد این جهان ما را

چه جای ما که گردون را چو گاوان در خرس بست او              

که چون کنجد همی کوبد به زیر آسمان ما را

خنک آن اشتری کو را مهار عشق حق باشد                       

همیشه مست می دارد میان اشتران ما را

73

آمد بت میخانه تا خانه برد ما را                                            

بنمود بهار نو تا تازه کند ما را

بگشاد نشان خود بربست میان خود                                    

پر کرد کمان خود تا راه زند ما را

صد نکته دراندازد صد دام و دغل سازد                                 

صد نرد عجب بازد تا خوش بخورد ما را

رو سایه سروش شو پیش و پس او می دو                          

گر چه چو درخت نو از بن بکند ما را

گر هست دلش خارا مگریز و مرو یارا                                   

کاول بکشد ما را و آخر بکشد ما را

چون ناز کند جانان اندر دل ما پنهان                                       

بر جمله سلطانان صد ناز رسد ما را

بازآمد و بازآمد آن عمر دراز آمد                                            

آن خوبی و ناز آمد تا داغ نهد ما را

آن جان و جهان آمد وان گنج نهان آمد                                   

وان فخر شهان آمد تا پرده درد ما را

می آید و می آید آن کس که همی باید                               

وز آمدنش شاید گر دل بجهد ما را

شمس الحق تبریزی در برج حمل آمد                                 

تا بر شجر فطرت خوش خوش بپزد ما را

74

گر زان که نه ای طالب جوینده شوی با ما                             

ور زان که نه ای مطرب گوینده شوی با ما

گر زان که تو قارونی در عشق شوی مفلس                        

ور زان که خداوندی هم بنده شوی با ما

یک شمع از این مجلس صد شمع بگیراند                            

گر مرده ای ور زنده هم زنده شوی با ما

پاهای تو بگشاید روشن به تو بنماید                                    

تا تو همه تن چون گل در خنده شوی با ما

در ژنده درآ یک دم تا زنده دلان بینی                                     

اطلس به دراندازی در ژنده شوی با ما

چون دانه شد افکنده بررست و درختی شد                         

این رمز چو دریابی افکنده شوی با ما

شمس الحق تبریزی با غنچه دل گوید                                 

چون باز شود چشمت بیننده شوی با ما

غزلیات شمس تبریزی

61

هلا ای زهره زهرا بکش آن گوش زهرا را                             

تقاضایی نهادستی در این جذبه دل ما را

منم ناکام کام تو برای صید و دام تو                                     

گهی بر رکن بام تو گهی بگرفته صحرا را

چه داند دام بیچاره فریب مرغ آواره                                      

چه داند یوسف مصری نتیجه شور و غوغا را

گریبان گیر و این جا کش کسی را که تو خواهی خوش          

که من دامم تو صیادی چه پنهان صنعتی یارا

چو شهر لوط ویرانم چو چشم لوط حیرانم                            

سبب خواهم که واپرسم ندارم زهره و یارا

اگر عطار عاشق بد سنایی شاه و فایق بد                          

نه اینم من نه آنم من که گم کردم سر و پا را

یکی آهم کز این آهم بسوزد دشت و خرگاهم                     

یکی گوشم که من وقفم شهنشاه شکرخا را

خمش کن در خموشی جان کشد چون کهربا آن را                

که جانش مستعد باشد کشاکش های بالا را

62

بهار آمد بهار آمد سلام آورد مستان را                                 

از آن پیغامبر خوبان پیام آورد مستان را

زبان سوسن از ساقی کرامت های مستان گفت                 

شنید آن سرو از سوسن قیام آورد مستان را

ز اول باغ در مجلس نثار آورد آنگه نقل                                  

چو دید از لاله کوهی که جام آورد مستان را

ز گریه ابر نیسانی دم سرد زمستانی                                 

چه حیلت کرد کز پرده به دام آورد مستان را

سقاهم ربهم خوردند و نام و ننگ گم کردند                         

چو آمد نامه ساقی چه نام آورد مستان را

درون مجمر دل ها سپند و عود می سوزد                           

که سرمای فراق او زکام آورد مستان را

درآ در گلشن باقی برآ بر بام کان ساقی                              

ز پنهان خانه غیبی پیام آورد مستان را

چو خوبان حله پوشیدند درآ در باغ و پس بنگر                        

که ساقی هر چه درباید تمام آورد مستان را

که جان ها را بهار آورد و ما را روی یار آورد                            

ببین کز جمله دولت ها کدام آورد مستان را

ز شمس الدین تبریزی به ناگه ساقی دولت                         

به جام خاص سلطانی مدام آورد مستان را

63

چه چیزست آنک عکس او حلاوت داد صورت را                     

چو آن پنهان شود گویی که دیوی زاد صورت را

چو بر صورت زند یک دم ز عشق آید جهان برهم                   

چو پنهان شد درآید غم نبینی شاد صورت را

اگر آن خود همین جانست چرا بعضی گران جانست             

بسی جانی که چون آتش دهد بر باد صورت را

وگر عقلست آن پرفن چرا عقلی بود دشمن                        

که مکر عقل بد در تن کند بنیاد صورت را

چه داند عقل کژخوانش مپرس از وی مرنجانش                    

همان لطف و همان دانش کند استاد صورت را

زهی لطف و زهی نوری زهی حاضر زهی دوری                 

چنین پیدا و مستوری کند منقاد صورت را

جهانی را کشان کرده بدن هاشان چو جان کرده                    

برای امتحان کرده ز عشق استاد صورت را

چو با تبریز گردیدم ز شمس الدین بپرسیدم                         

از آن سری کز او دیدم همه ایجاد صورت را

64

تو دیدی هیچ عاشق را که سیری بود از این سودا               

تو دیدی هیچ ماهی را که او شد سیر از این دریا

تو دیدی هیچ نقشی را که از نقاش بگریزد                          

تو دیدی هیچ وامق را که عذرا خواهد از عذرا

بود عاشق فراق اندر چو اسمی خالی از معنی                  

ولی معنی چو معشوقی فراغت دارد از اسما

تویی دریا منم ماهی چنان دارم که می خواهی                  

بکن رحمت بکن شاهی که از تو مانده ام تنها

ایا شاهنشه قاهر چه قحط رحمتست آخر                           

دمی که تو نه ای حاضر گرفت آتش چنین بالا

اگر آتش تو را بیند چنان در گوشه بنشیند                            

کز آتش هر که گل چیند دهد آتش گل رعنا

عذابست این جهان بی تو مبادا یک زمان بی تو                    

به جان تو که جان بی تو شکنجه ست و بلا بر ما

خیالت همچو سلطانی شد اندر دل خرامانی                       

چنانک آید سلیمانی درون مسجد اقصی

هزاران مشعله برشد همه مسجد منور شد                       

بهشت و حوض کوثر شد پر از رضوان پر از حورا

تعالی الله تعالی الله درون چرخ چندین مه 

  پر از حورست این خرگه نهان از دیده اعمی

زهی دلشاد مرغی کو مقامی یافت اندر عشق                  

به کوه قاف کی یابد مقام و جای جز عنقا

زهی عنقای ربانی شهنشه شمس تبریزی                        

که او شمسیست نی شرقی و نی غربی و نی در جا

65

ببین ذرات روحانی که شد تابان از این صحرا 

  ببین این بحر و کشتی ها که بر هم می زنند این جا

ببین عذرا و وامق را در آن آتش خلایق را                             

ببین معشوق و عاشق را ببین آن شاه و آن طغرا

چو جوهر قلزم اندر شد نه پنهان گشت و نی تر شد            

ز قلزم آتشی برشد در او هم لا و هم الا

چو بی گاهست آهسته چو چشمت هست بربسته            

مزن لاف و مشو خسته مگو زیر و مگو بالا

که سوی عقل کژبینی درآمد از قضا کینی                           

چو مفلوجی چو مسکینی بماند آن عقل هم برجا

اگر هستی تو از آدم در این دریا فروکش دم                         

که اینت واجبست ای عم اگر امروز اگر فردا

ز بحر این در خجل باشد چه جای آب و گل باشد                   

چه جان و عقل و دل باشد که نبود او کف دریا

چه سودا می پزد این دل چه صفرا می کند این جان             

چه سرگردان همی دارد تو را این عقل کارافزا

زهی ابر گهربیزی ز شمس الدین تبریزی                            

زهی امن و شکرریزی میان عالم غوغا

66

تو را ساقی جان گوید برای ننگ و نامی را                           

فرومگذار در مجلس چنین اشگرف جامی را

ز خون ما قصاصت را بجو این دم خلاصت را                           

مهل ساقی خاصت را برای خاص و عامی را

بکش جام جلالی را فدا کن نفس و مالی را                         

مشو سخره حلالی را مخوان باده حرامی را

غلط کردار نادانی همه نامیست یا نانی                               

تو را چون پخته شد جانی مگیر ای پخته خامی را

کسی کز نام می لافد بهل کز غصه بشکافد                       

چو آن مرغی که می بافد به گرد خویش دامی را

در این دام و در این دانه مجو جز عشق جانانه                      

مگو از چرخ وز خانه تو دیده گیر بامی را

تو شین و کاف و ری را خود مگو شکر که هست از نی         

مگو القاب جان حی یکی نقش و کلامی را

چو بی صورت تو جان باشی چه نقصان گر نهان باشی          

چرا دربند آن باشی که واگویی پیامی را

بیا ای هم دل محرم بگیر این باده خرم                                

چنان سرمست شو این دم که نشناسی مقامی را

برو ای راه ره پیما بدان خورشید جان افزا                             

از این مجنون پرسودا ببر آن جا سلامی را

بگو ای شمس تبریزی از آن می های پاییزی                       

به خود در ساغرم ریزی نفرمایی غلامی را

67

از آن مایی ای مولا اگر امروز اگر فردا                                  

شب و روزم ز تو روشن زهی رعنا زهی زیبا

تو پاک پاکی از صورت ولیک از پرتو نورت                               

نمایی صورتی هر دم چه باحسن و چه بابالا

چو ابرو را چنین کردی چه صورت های چین کردی                

مرا بی عقل و دین کردی بر آن نقش و بر آن حورا

مرا گویی چه عشقست این که نی بالا نه پستست این       

چه صیدی بی ز شستست این درون موج این دریا

ایا معشوق هر قدسی چو می دانی چه می پرسی           

که سر عرش و صد کرسی ز تو ظاهر شود پیدا

زدی در من یکی آتش که شد جان مرا مفرش                      

که تا آتش شود گل خوش که تا یکتا شود صد تا

فرست آن عشق ساقی را بگردان جام باقی را                   

که از مزج و تلاقی را ندانم جامش از صهبا

بکن این رمز را تعیین بگو مخدوم شمس الدین                     

به تبریز نکوآیین ببر این نکته غرا

غزلیات شمس تبریزی

56

عطارد مشتری باید متاع آسمانی را                                   

مهی مریخ چشم ارزد چراغ آن جهانی را

چو چشمی مقترن گردد بدان غیبی چراغ جان                     

ببیند بی قرینه او قرینان نهانی را

یکی جان عجب باید که داند جان فدا کردن                            

دو چشم معنوی باید عروسان معانی را

یکی چشمیست بشکفته صقال روح پذرفته                        

چو نرگس خواب او رفته برای باغبانی را

چنین باغ و چنین شش جو پس این پنج و این شش جو        

قیاسی نیست کمتر جو قیاس اقترانی را

به صف ها رایت نصرت به شب ها حارس امت                      

نهاده بر کف وحدت در سبع المثانی را

شکسته پشت شیطان را بدیده روی سلطان را                   

که هر خس از بنا داند به استدلال بانی را

زهی صافی زهی حری مثال می خوشی مری                  

کسی دزدد چنین دری که بگذارد عوانی را

الی البحر توجهنا و من عذب تفکهنا                                     

لقینا الدر مجانا فلا نبغی الدنانی را

لقیت الماء عطشانا لقیت الرزق عریانا                                 

صحبت اللیث احیانا فلا اخشی السنانی را

توی موسی عهد خود درآ در بحر جزر و مد                           

ره فرعون باید زد رها کن این شبانی را

الا ساقی به جان تو به اقبال جوان تو                                   

به ما ده از بنان تو شراب ارغوانی را

بگردان باده شاهی که همدردی و همراهی                       

نشان درد اگر خواهی بیا بنگر نشانی را

بیا درده می احمر که هم بحر است و هم گوهر                   

برهنه کن به یک ساغر حریف امتحانی را

برو ای رهزن مستان رها کن حیله و دستان                         

که ره نبود در این بستان دغا و قلتبانی را

جواب آنک می گوید به زر نخریده ای جان را                          

که هندو قدر نشناسد متاع رایگانی را

57

مسلمانان مسلمانان چه باید گفت یاری را                           

که صد فردوس می سازد جمالش نیم خاری را

مکان ها بی مکان گردد زمین ها جمله کان گردد                   

چو عشق او دهد تشریف یک لحظه دیاری را

خداوندا زهی نوری لطافت بخش هر حوری                         

که آب زندگی سازد ز روی لطف ناری را

چو لطفش را بیفشارد هزاران نوبهار آرد                               

چه نقصان گر ز غیرت او زند برهم بهاری را

جمالش آفتاب آمد جهان او را نقاب آمد                                

ولیکن نقش کی بیند بجز نقش و نگاری را

جمال گل گواه آمد که بخشش ها ز شاه آمد                        

اگر چه گل بنشناسد هوای سازواری را

اگر گل را خبر بودی همیشه سرخ و تر بودی                       

ازیرا آفتی ناید حیات هوشیاری را

به دست آور نگاری تو کز این دستست کار تو                       

چرا باید سپردن جان نگاری جان سپاری را

ز شمس الدین تبریزی منم قاصد به خون ریزی                    

که عشقی هست در دستم که ماند ذوالفقاری را

58

رسید آن شه رسید آن شه بیارایید ایوان را                          

فروبرید ساعدها برای خوب کنعان را

چو آمد جان جان جان نشاید برد نام جان                               

به پیشش جان چه کار آید مگر از بهر قربان را

بدم بی عشق گمراهی درآمد عشق ناگاهی                    

 بدم کوهی شدم کاهی برای اسب سلطان را

گر ترکست و تاجیکست بدو این بنده نزدیکست                   

چو جان با تن ولیکن تن نبیند هیچ مر جان را

هلا یاران که بخت آمد گه ایثار رخت آمد                               

سلیمانی به تخت آمد برای عزل شیطان را

بجه از جا چه می پایی چرا بی دست و بی پایی                  

نمی دانی ز هدهد جو ره قصر سلیمان را

بکن آن جا مناجاتت بگو اسرار و حاجاتت                               

سلیمان خود همی داند زبان جمله مرغان را

سخن بادست ای بنده کند دل را پراکنده                              

ولیکن اوش فرماید که گرد آور پریشان را

59

تو از خواری همی نالی نمی بینی عنایت ها                       

مخواه از حق عنایت ها و یا کم کن شکایت ها

تو را عزت همی باید که آن فرعون را شاید 

   بده آن عشق و بستان تو چو فرعون این ولایت ها

خنک جانی که خواری را به جان ز اول نهد بر سر                  

پی اومید آن بختی که هست اندر نهایت ها

دهان پرپست می خواهی مزن سرنای دولت را                   

نتاند خواندن مقری دهان پرپست آیت ها

ازان دریا هزاران شاخ شد هر سوی و جویی شد                 

به باغ جان هر خلقی کند آن جو کفایت ها

دلا منگر به هر شاخی که در تنگی فرومانی                        

به اول بنگر و آخر که جمع آیند غایت ها

اگر خوکی فتد در مشک و آدم زاد در سرگین                       

رود هر یک به اصل خود ز ارزاق و کفایت ها

سگ گرگین این در به ز شیران همه عالم                            

که لاف عشق حق دارد و او داند وقایت ها

تو بدنامی عاشق را منه با خواری دونان                              

که هست اندر قفای او ز شاه عشق رایت ها

چو دیگ از زر بود او را سیه رویی چه غم آرد                        

که از جانش همی تابد به هر زخمی حکایت ها

تو شادی کن ز شمس الدین تبریزی و از عشقش                

که از عشقش صفا یابی و از لطفش حمایت ها

60

ایا نور رخ موسی مکن اعمی صفورا را                                

چنین عشقی نهادستی به نورش چشم بینا را

منم ای برق رام تو برای صید و دام تو                                 

گهی بر رکن بام تو گهی بگرفته صحرا را

چه داند دام بیچاره فریب مرغ آواره                                      

چه داند یوسف مصری غم و درد زلیخا را

گریبان گیر و این جا کش کسی را که تو خواهی خوش          

که من دامم تو صیادی چه پنهان صنعتی یارا

چو شهر لوط ویرانم چو چشم لوط حیرانم                            

سبب خواهم که واپرسم ندارم زهره و یارا

اگر عطار عاشق بد سنایی شاه و فایق بد                          

نه اینم من نه آنم من که گم کردم سر و پا را

یکی آهم کز این آهم بسوزد دشت و خرگاهم                     

یکی گوشم که من وقفم شهنشاه شکرخا را

خمش کن در خموشی جان کشد چون کهربا آن را                

که جانش مستعد باشد کشاکش های بالا را